Met de trein van Kandy naar Nuwera Eliya

Omdat de gegeven route ons een zware tocht over bergen voorschrijft, besluiten wij een ander avontuur aan te gaan. Met de Duitsers George en Barbara die we de vorige avond hebben ontmoet, willen we de trein pakken. Een kaartje van te voren kopen gaat niet, dus moet het op de dag zelf en willen we er op tijd zijn. Dat we er zo vroeg zijn is maar goed ook, onze fietsen mee de trein in is een probleem. We hebben een heel gesprek met de stationschef over het hoe en wat. Uiteindelijk begrijpen we dat we mee moeten met een trein die ook goederen vervoerd. Maar die vertrekt niet vanaf Kandy! (Dus nemen we afscheid van George en Barbara)
Met een nieuwe routebeschrijving van een meeluisteraar gaan we op pad naar het volgende station: Peradeniya (7km verderop). Daar wordt Jorrit apart genomen voor het invullen van formulieren. Alle tassen moeten van de fietsen en een bestemmingskaart wordt eraan vast gebonden: Namoiya Noa. Blijkt dat Nuwara Eliya geen station heeft. Maar, wordt ons verzekerd, maar 4km er vandaan. De kaartjes kosten geen drol. De eerstvolgende trein mogen we niet nemen en degene die wel mag heeft vertraging, maar uiteindelijk zitten we dan. Eerst niet naast elkaar, na één halte gelukkig wel. De kinderen in de trein vinden ons reuze interessant.
In de trein zijn allemaal marskramertjes die brullend hun waar aan prijzen: koffie, mandarijnen, cola, kruiden op een blad, rijst en curry, gefrituurde bolletjes ei en meer. We kunnen ze niet verstaan, maar het lijkt op: 'souvenirrrr' en 'waardeer, waardeer, waardeer!'. Er zijn geen deuren in de trein en ook alle ramen staan open. Iedereen hangt naar buiten. Het is een ouderwetse trein, net geen stoomtrein meer, die met zo'n 50km/u de bergen in schommelt, golft en waggelt. Bij het derde station worden opeens onze fietsen uitgeladen terwijl we er nog niet zijn. wat blijkt: anders kunnen ze niet bij de dozen gevuld met één dag oude kuikens. Zestig dozen worden de trein uit gesmeten. Jorrit en ik gruwelen. de kuikens gillen.
Als we een andere trein passeren stoppen beide treinen om verkopertjes uit te wisselen. Dit is eigenlijk bedoelt om de wissel om te zetten. Op de meeste plekken is er maar één spoor. Bij station Roselle stoppen we lang zodat iedereen zijn water bij een kraantje kan bijvullen. Dit zorgt voor vertraging.
Uiteindelijk een uur voor de zon ondergaat komen we aan. En het is geen 4km, maar 9km een berg op naar het hoge Nuwara Eliya. Het regent en de weg is één grote modderpoel met gaten. Na veel gepuf en geploeter komen we aan op een hoogte van 1900m. Het is donker en na veel gezoek (met hulp van een vriendelijke local) vinden we een slaapplekje. Het is hier boven koud!